Loslaten is een kunst
Ali B die een hele studio aan het huilen kreeg met zijn liedje over zijn kinderen. (Okay, een hele studio en mij op de bank) Het zal niet veel mensen ontgaan zijn dat hij recent een optreden weg gaf in de Wereld Draait Door. Het thema tijdens de uitzending was “Lobi di basi”, Surinaams voor liefde is de basis. Ali B zat daar aan tafel om aan dit thema zijn eigen invulling te geven. Hij vertelt dat liefde in zijn optiek pas echt de baas is als het pijn doet en dat hij dat merkt bij de liefde voor zijn kinderen. Dat hij ze soms al mist als ze nog bij hem zijn en dat het opgroeien zo snel gaat. Rondom dit thema heeft hij een lied gemaakt.
In het lied omschrijft hij hoe lastig dat proces is. Dit is tijdens de uitzending ook goed te zien omdat hij zijn emoties maar moeilijk in bedwang kan houden. En ik snifte op de bank lekker met hem mee.. Net die dag had ik mijn dochter, die koud 2 weken op de basisschool zat, af gezet op haar sportdag. De hele school deed mee en de leerkracht die voor de kleutergroep staat was deze dag de coördinator. Echt tijd om mijn meisje te begroeten was er hierdoor niet. Er liepen vooral heel veel kinderen en ouders door elkaar. Geen haar op mijn hoofd die erover dacht om Mini-me hier zomaar achter te laten. Uiteindelijk werd de roedel bij elkaar geroepen en bleek dat alle kinderen onderverdeeld waren in groepjes en dat deze groepjes op hun beurt weer begeleid werden door ouders. Mini-me werd ingedeeld bij een groepje met 1 kindje uit haar groep en verder kinderen én een begeleidende ouder die ze niet kende. En ik dus ook niet!! Waaaaaah!!
Een deel van mij, waarschijnlijk het “overbezorgde moederkloek deel”, schreeuwde: 'Blijf bij haar. Bescherm haar. Al die kinderen en ouders die ze niet kent. Das toch zielig!!' Een ander deel, waarschijnlijk het “rationele weldenkende verstandige moeder deel”, sprak tegen Mini-me: ‘Kijk wat gezellig dat jullie allemaal bij elkaar zitten! Het wordt vast een top dag.’ We vroegen samen de naam van de begeleidende vader want dat vond ze toch wel wat spannend en daar ging ze, hand in hand met het meisje wat ze al kende. Op naar haar eerste sportdag. Ik heb nog een foto gemaakt van het kleine meisje wat daar weg liep het grote sportveld op. Als een klein stipje met blond haar. En hoorde ondertussen in mijn hoofd: 'Laat het looohoooos. Laat het gaaaaaan.'
Dat loslaten, dat begint eigenlijk al heel snel, alleen heb ik er tot op heden niet zo’n last van gehad. De eerste keer naar het dagverblijf? Geen probleem, ik ging fluitend naar mijn werk. De eerste keer logeren? Heeeeeeeerlijk een avond & nacht samen met mijn lief. Maar de stap naar de basisschool… die kwam aan. Daar ging mijn beeld van de stoere, nuchtere, down tot earth moeder die ik ben. De basisschool dat symboliseert voor mij echt de stap naar de grote mensenwereld. Een wereld waar ik steeds minder controle op kan uit oefenen en waar Mini-me steeds meer op eigen benen moet gaan staan. Blijkbaar vind ik dat toch een partij lastig. Want wat nou als die kinderen niet aardig tegen haar doen? Als de juf niet ziet als ze niet lekker in dr vel zit? Als ze verzuipt in die grote wereld en ik haar niet kan redden?
Verstandelijk weet ik heel goed dat het bovenstaande onzin is. Mini-me redt zich prima, ze is sociaal genoeg en moet uiteindelijk ook leren omgaan met de minder leuke kanten van het leven. Stiekem denk ik dat ik het, net als Ali B, gewoon heel lastig vind dat ze nu echt zo groot word. Ze kan steeds meer zelf, wil ook steeds meer zelf en wordt voor sommige dingen nu al bijna te groot. Zo til ik haar stiekem nog heel graag de trap af na het douchen, als ze nog heel even beneden mag zitten. Dan ruik ik haar fris gewassen haar en voel ik dat warme lijfje tegen me aan. Maar het moment dat dit niet meer kan komt steeds dichterbij. Dat moment dat ze me minder nodig heeft. Dat ik minder voor haar moet zorgen. Dat het moment waar ik vaak zo naar uitkeek toen ze nog een baby was me nu een knoop in mijn maag bezorgd is een bijzondere ervaring.
Dat het erbij hoort is logisch. Ik besef me heel goed dat juist door het loslaten van je kind het de kans krijgt dingen te ontdekken, ervaringen op te doen en hierdoor te leren. Het belemmeren van kinderen in die drang tot zichzelf ontwikkelen door ze te strak te houden of te beschermend te zijn kan meer kwaad dan goed doen. Denk aan kinderen die niet leren omgaan met tegenslag of kinderen die te weinig zelfvertrouwen opdoen omdat alles ze altijd uit handen is genomen. De vraag moet altijd zijn bij situaties: ‘wil ik niet dat mijn kind dit doet omdat ik er angstig en bezorgd over ben of denk ik dat mijn kind het nog niet aankan?’ Het laatste is een gegronde reden om bepaalde vrijheden nog even uit te stellen. Als je je kind niet wil loslaten vanwege je eigen angsten is het goed om dit langzaamaan toch te proberen. Daarbij zullen ze situaties tegenkomen die ze vervelend vinden of waar ze van slag van zijn. Gelukkig hebben ze dan hele liefdevolle en betrokken ouders waar ze kunnen uithuilen en die ze met twee handen dat steuntje in de rug geven wat ze nodig hebben om het morgen weer te proberen. (en die soms stiekem dingen denkt als: “Hoe heet dat kindje wat je pijn heeft gedaan? Wie zijn de ouders? Ik zal ze wel eens even vertellen wat ik daar van vind!!”)
Hoe ervaren jullie het loslaten van je kind? Zijn er momenten die je je nog specifiek herinnert dat je het lastig vond of dat het heel duidelijk was dat het een ‘loslaat- momentje’was?