JoJo een NoNo?!
Jo Frost, de supernanny uit Engeland is inmiddels “on tour”. Ze komt naar Nederland. Sterker nog… ze IS al in Nederland. Dat hebben we geweten. Social media stond op zijn kop na de eerste aflevering van ‘Jo Frost: Nanny on tour.’ De hashtag: #stopjofrost was al snel trending topic. Een aantal ouders en opvoedkundigen vinden de methodes van deze moderne Mary Poppins veel te ver gaan en willen haar een halt toeroepen. De tegenbeweging was ook snel geboren: #gojofrost. Want we willen toch zeker geen mietjes van kinderen?!
De methodes van Jo Frost omvatten onder andere het welbekende strafstoeltje. Hier worden kinderen naar toe gestuurd voor een time-out. Even kort door de bocht: kind krijgt twee waarschuwingen en bij de derde waarschuwing wordt het kind op het strafstoeltje geplaatst waarbij verteld wordt waarom. Na een aantal minuten komt de ouder het kind weer ophalen, verklaart nog een keer waarom ze daar gezeten hebben, kind zegt sorry, krijgt een knuffel en het leven gaat door. De tegenstanders geven aan dat deze methode, zeker op lange termijn, meer schade berokkent dan dat het goed doet. Dit omdat er voorbij wordt gegaan aan de behoeftes van het kind. Er wordt geen aandacht besteed aan waarom een kind bepaald gedrag laat zien. Bovendien leer je kinderen met straffen niet na te denken over waarom ze iets niet zouden moeten doen behalve dan als het is om een straf te ontlopen. Een kind leert zich vooral gedragen zoals een ouder dit wil.
De voorstanders van Jo verwijzen graag naar het feit dat zij vinden dat in de huidige maatschappij kinderen veel te veel gepamperd worden en dat de opvoeding van nu neigt naar een model waarbij alles overlegd wordt met kinderen. Op deze manier ontstaan vreselijk verwende mormeltjes. Kinderen zouden moeten leren dat er grenzen zijn en dat in de wereld niet altijd alles naar hun zin gaat. Ik las een reactie waarin iemand aangaf: ‘liefde en knuffels zijn er alleen voor de kinderen die braaf zijn.’ In de discussie komen ook mensen voorbij die roepen zelf ook straf of zelfs tikken hebben gehad van hun ouders en dat ze hier toch zeker niks aan over hebben gehouden. Ze zijn er alleen maar beter van geworden en wisten in ieder geval zeker dat ze bepaalde dingen niet hoefde te proberen.
Als ik lees dat mensen uit gaan van het principe: “iemand krijgt alleen liefde als ze dit verdienen” moet ik denken aan een Zweeds spreekwoord wat zegt: Älska mig när jag minst förtjänar det eftersom jag har störst behov. Voor de mensen die wat minder bedreven zijn in het Zweeds: 'houdt van me wanneer ik dit het minst verdien, want dan heb ik er het meest behoefte aan.' Er zit altijd iets achter gedrag. Een schreeuw om aandacht die misschien (nog) niet op een juiste manier gegeven kan worden. Juist dan hebben kinderen ons het meest nodig en verdienen kinderen het dat wij ons best doen om te kijken wat ze ons duidelijk willen maken. Door een kind een klap te geven kom je hier niet achter. Die klap komt namelijk voort vanuit onmacht.
Ik heb zelf ook wel eens een tik gekregen. Ik ben daar niet slechter van geworden. Maar nu ik als volwassene kan terug kijken weet ik wel dat de momenten dat dit gebeurde het een actie was vanuit onmacht. Waar ik begrip voor heb. Zeker nu ik zelf moeder ben en ik in situaties met mijn dochter ook die momenten van onmacht ervaar. Die momenten dat de emotie je zodanig overneemt dat je oprecht even niet meer weet wat je moet doen en wel zou willen schreeuwen… of slaan. Gelukkig besef ik me dit en weet ik voor 100% dat dit niet de manier is waarop ik met mijn kind wil omgaan. Hierdoor weet ik altijd een andere keuze te maken dan schreeuwen en zeker slaan. Eerlijkheid gebied mij wel te zeggen dat het me vaker dan ik wil gebeurt dat ik mijn stem verhef of minder geduldig ben dan ik zou willen zijn. Wat meestal is op die momenten dat ik een boodschappenlijstje maak terwijl ik eten aan het koken ben en een appje probeer te sturen terwijl ik ondertussen ook wil dat mijn dochter haar schoenen aan doet omdat we de hond nog uit moeten laten en zij druk bezig is met doen alsof ze een rol in Frozen* speelt.. “Laaaaaaat het looooooooos, laat het gaaaaaaaan!”
Maar wat nou als je als ouder niet (meer) beseft dat dit niet de manier is waarop je je kind wil opvoeden.. Wat nou als je nooit iets anders geleerd hebt of als het je op alle fronten teveel wordt? Zo veel dat je steeds sneller grijpt naar schreeuwen.. Steeds sneller je hand heft.. Hoe fijn is het dan dat er iemand is die je, met ogenschijnlijk simpele tips, een manier geeft om de controle terug te krijgen. Die ervoor zorgt dat je het gevoel hebt dat je de zaken weer aankunt. Misschien niet een oplossing voor al je problemen, zeker niet de dieper liggende. Maar wel een oplossing waarbij er meer ruimte komt om ook die problemen aan te pakken. Moeten we dan niet ieder initiatief wat hiervoor zorgt toejuichen?
Hoe staan jullie in de hele #stopjofrost discussie? Keuren jullie haar aanpak af of maken jullie misschien zelf gebruik van een aantal van haar technieken? Ik hoor graag jullie meningen!
* Moet ik echt nog uitleggen wat Frozen is? Nou goed, voor de mensen die echt al een hele tijd onder een steen leven: http://nl.wikipedia.org/wiki/Frozen_%282013%29