Aan tafel!

Het belang van gezond leven wordt steeds meer benadrukt. De overheid vindt er iets van, de media besteedt er veel aandacht aan en diverse organisaties proberen aansluiting te vinden bij het voornemen van veel mensen om gezonder te leven. Denk aan de bekende fastfoodketen met de grote gele M die salades aan is gaan bieden. We moeten allemaal meer bewegen, gezonder eten en meer water drinken. Mooi streven...

Maar wat nou als je, net als ik, een peuter hebt van drie die het liefst niets eet. Niet omdat ze het nou per se niet lekker vindt. Nee, het gaat vooral om het feit dat zij het kan bepalen. Patat, pannenkoeken of pasta met lekker veel kaas gaat er overigens altijd wel in. Maar laat ze nu net de pech hebben dat ook wij als ouders graag gezonder willen leven. Om deze reden hebben wij vaak een ietwat beteuterd kijkende peuter aan tafel zitten die met haar vork in een ovenschotel broccoli prikt terwijl ze mompelt: “Die groene dingetjes lust ik niet…”. Nu zouden we ook deze manier van aanbieden nog kunnen proberen: 

Maar om dit elke dag in te zetten lijkt me wat tijdrovend.

Hoe houd je het dan toch gezellig aan tafel? Ik probeer mezelf in ieder geval altijd voor te houden dat ik bepaal wat en wanneer ze eet maar dat zij de enige is die kan bepalen hoeveel ze eet. Eten naar binnen dwingen, zoals dat vroeger ging: neus dicht en lepel naar binnen schuiven als het kind echt even adem moest halen, zijn in mijn ogen barbaarse praktijken die iets van vroeger moeten blijven. Ook het aanbieden van een toetje als beloning dan wel het onthouden van een toetje als straf, gebeurt niet in ons huis. Hiermee zou je ongewild nog wel eens de boodschap kunnen afgeven dat het eten ook eigenlijk helemaal niet zo lekker is en dat je als je het opeet, een beloning verdient. Niet de manier om een goede verstandhouding met eten te ontwikkelen.

Wij hebben thuis maar enkele regels rondom het eten.

• Je moet altijd overal minimaal één hap van proeven. Ook van de groene dingetjes.
• Ook als je niet meer wilt eten, blijf je aan tafel tot de rest klaar is. Overigens geldt dit niet op avonden dat wij lang tafelen met vrienden, tenslotte valt er van het concentratievermogen van een driejarige geen wonderen te verwachten.

Verder houden wij het vooral graag gezellig aan tafel. We praten over de dag, maken grapjes en houden het luchtig. Overigens lukt dit echt niet altijd, want van het geduld van ouders valt ook geen wonderen te verwachten. Echter, iedere hap die er bij onze dochter ingaat is winst. En ik heb er alle vertrouwen in dat er een dag gaat komen dat ze denkt: “Laat ik maar stoppen met moeilijk doen over eten en gewoon mee-eten want eigenlijk is het gewoon heel gezellig en lekker!”

Tips:

1. Ga de strijd niet aan, dit maakt het probleem alleen maar groter en van de maaltijd een beladen ritueel in plaats van een gezellig samenzijn.
2. Laat kinderen helpen met het eten klaarmaken. Zo dragen ze zelf verantwoordelijkheid en zijn ze eerder geneigd tot proeven.
3. Probeer af en toe eens iets moois te maken van de presentatie. Je bord met aardappels, boontjes en een gehaktbal ziet er een stuk leuker uit als dit er ligt in de vorm van een gezichtje!
4. Kondig tijdig aan dat je bijna aan tafel gaat. Op deze manier kan je kind afmaken waar hij/zij mee bezig is.
5. Bang dat je kind te weinig groente binnenkrijgt? Probeer gedurende de dag eens snoeptomaatjes, stukjes komkommer, rauwe paprika of worteltjes aan te bieden. Zo komen ze toch aan hun vitaminen.
6. Denk aan de porties die je opschept. Als je teveel opschept kan je kind bij voorbaat al denken dat hij het nooit opkrijgt en er hierdoor niet eens aan gaat beginnen.
7. Laat je kind voor en tijdens de maaltijd niet teveel drinken; waar water of melk zit is geen plek meer over voor ‘die groene dingetjes’.

Hoe ervaren jullie de tafelrituelen met jullie kind(eren)? Houden jullie kinderen wel van gezonde voeding? Hebben jullie nog aanvullende tips? Ik zie jullie reacties op deze blog graag tegemoet!