Relatie vs. Kind
Voor veel mensen komt er een moment dat ze, intens verliefd, naar hun partner kijken (in mijn dirty mind na een heftige horizontale mambo) en denken: ‘JA! Met jou wil ik een baby! NU METEEN!’ Dat moment is fantastisch, bijzonder en onnoemelijk romantisch… Maar mark my words: aan dit moment zul je af en toe weemoedig terug denken op het moment dat die wens daadwerkelijk in vervulling gaat. Een kind is namelijk gewoon keihard werken, lang niet zo romantisch en een automatische fijne aanvulling op jullie relatie.
En dan te bedenken dat er mensen zijn die, op het moment dat hun relatie een dipje heeft en een nieuwe impuls kan gebruiken, bedenken: “Laten we een kind nemen.” Dit is net zo stom als het feit dat ik altijd maar 1 sok van een paar kwijtraakt en dat ik 16.000 Tupperware deksels hebt en maar 2 bakjes. Trust me, er is niks zo slecht voor de romantiek als een kind. Slaapgebrek zorgt ervoor dat je elkaar over de wallen heen amper nog kan aankijken en als dit je wel lukt je kun je eigenlijk alleen nog maar mopperen op elkaar.
Jullie gesprekken gingen vroeger altijd zo diep.. uren konden jullie praten over wat je wilde van het leven, je diepste wensen en verlangens. Nu praat je vooral over of er al gepoept is vandaag (door het kind welteverstaan), hoe laat de laatste voedingen zijn geweest en wie hem of haar afzet op de kinderopvang/school. Voor de diepere gesprekken heb je geen puf meer. Jullie zijn al blij als je ’s avonds op de bank neer kunt ploffen en hersenloos een rondje kunnen zappen. En laten we het dan maar helemaal niet hebben over wat er dan gebeurt tegen de tijd dat je je bed op zoekt. Want stel dat je niet in slaap valt op het moment dat je je kussen ziet is bedvogelen (Ja ja, dit is daadwerkelijk een synoniem voor het bed delen met elkander. Zoek het maar op!) waarbij je continu ‘shhhhhhht!!’ roept naar elkaar en wat ieder moment onderbroken kan worden door gehuil of een kind wat aan je bed staat op zijn zachtst gezegd best even wennen.
Ik kan alleen maar zeggen: vergeet elkaar niet. Ik ben er heilig van overtuigd dat je alleen een leuke moeder (of vader!) kunt zijn als je ook tijd maakt voor elkaar. En dan ZONDER kind! Geloof me, uit eten gaan met z’n tweeën is wezenlijk anders dan met z’n drieën. In principe is het namelijk zo dat je je partner waarschijnlijk niet hoeft te voeren, snot hoeft af te vegen of halverwege het eten zijn luier hoeft te verschonen . Je hebt simpelweg andere gesprekken of überhaupt gesprekken als je de tijd neemt om er echt met z’n tweeën uit te gaan.
Neem het aan van iemand die hierin door schade en schande wijs is geworden: COMMUNICEREN!! Praat over wat je voelt, wat je wilt, wat je mist. Gewoon over alles wat jou jou maakt en zorg ervoor dat je dit ook van je partner weet. Investeer in elkaar als partners op alle fronten en niet alleen als ouders. Tenslotte is het idee dat je uiteindelijk ook weer overblijft met je partner. En het is best prettig als je elkaar ook nog iets te vertellen hebt als je samen achter die geraniums zit.