Druk, drukker, drukst.
Omdat ik het leuk vind om ook de stem van andere moeders/opvoeders/professionals of gewoon leuke mensen met een mening te laten horen zal er soms een gastblogger schrijven op Yes1 ik voed op. Vandaag trappen we af met Lineke Reuvekamp, locatiemanager bij Yes! Kinderopvang en moeder van twee meiden.
Druk, drukker, drukst...
Een jaar of 10 geleden woonde ik in een kneuterig klein appartementje in Kralingen. Ik lag heerlijk op mijn bankje een boekje te lezen. Mijn vriendin belde. Zij was inmiddels al wat verder en had twee net naar schoolgaande kinderen. "Wat ben je aan het doen"? vroeg ze. Waarop ik liet weten dat ik 'niks' aan het doen was, 'gewoon' een boekje lezen op de bank. 'Ooooow wat heerlijk! Geniet zo van die tijd Lien!'. Ik hing lachend op.. 'Tuurlijk schat' en las weer verder..
Ik moet vaak terugdenken aan die opmerking, nu ik zelf twee schoolgaande kinderen heb. Op dat moment had ik geen benul van alle tropenjaren die er nog aan zaten te komen. Geen idee wat het leven met kinderen inhield. Ik snapte wel een beetje wat ze zei, maar ik had er totaal geen gevoel bij!
Inmiddels ben ik 10 jaar verder en ben ik hartstikke blij met mijn twee meiden van 5 en 7 jaar. Mijn grootste geluk, het mooiste wat er is, niet weg te denken, onvoorwaardelijke liefde... Het is allemaal waar! Alleen van te voren had ik niet kunnen bedenken dat ik dagelijks ongeveer 10 minuten voor mijzelf over zou houden. (Daar lag ik dan op mijn bankje de opmerking van mijn vriendin weg te lachen). Naast een baan van 28 uur ben ik namelijk in het dagelijks leven ook nog een kapstok, vuilnisbak, allesweter, schoonmaakster, opruimster, bemiddelaar, planner, afspraakjes regelaar, hulpmoeder, inkoper, kapster, stylist, kok, verpleegster en taxichauffeur. Oh ja, en dat wil ik graag allemaal ook nog perfect doen. Ik heb een geweldige carrièreman, die vaak vroeg weg is en precies thuiskomt als de kinderen weer op bed liggen. Wat ervoor zorgt dat ik me in allerlei bochten moet wringen om het voor iedereen zo goed mogelijk te organiseren.
Nee, ik wil geen zielig moedertje zijn die het zo 'druk' en 'zwaar' heeft. Sterker nog, ik ben een heel gelukkig mens! Maar vaak voel ik me na een doordeweekse dag afgedraaid, op en moe. Ik sta gewoon de hele dag 'aan'. Een greep uit de dagelijkse praktijk; na het ontbijt heb ik al meerdere malen gevraagd of de kids hun tanden willen poetsen (onderweg komen ze allerlei veel interessantere dingen tegen wat de aandacht enorm afleidt), hoor ik boven de wasmachine piepen (want ik heb er gauw nog even een was ingegooid), gaat tegelijkertijd mijn werktelefoon, want iemand heeft een dringende vraag en als ik net de telefoon ophang, komt daar mijn lieftallige man naar beneden met de mededeling dat hij tot ‘s avonds een belangrijke afspraak heeft en dat terwijl ik me net realiseer dat ik gezellig met vriendinnen een avondje weg zou gaan, dus kan ik nog even snel last minute oppas regelen. Woops…het is al laat, ik moet dus heel hard van boven naar beneden rennen om de meiden (die nog geen tanden hebben gepoetst) ook nog aan te sporen om super snel ervoor te zorgen dat ze op tijd op school komen. In alle haast word ik afgeleid door het gepiep van mijn privé telefoon, de groepswhatsapp van de klas van mij jongste dochter piept erop los (‘Wie heeft het vriendenboekje van Jochem?’ en iedereen reageert met ‘Ik niet’) Mijn werkdag moet dan nog beginnen…
Dat opgejaagde gevoel was ik laatst behoorlijk zat. Hoe kan het, dat ik als een malle rondvlieg, van alles aan het regelen ben, me in allerlei bochten wurm en nauwelijks tot rust kom. En dat iedereen het dus vanzelfsprekend vindt, dat ik het wel fix en regel! Ik ben tenslotte het multi talent, wat allerlei beroepen tegelijkertijd kan uitvoeren en als het moet binnen 5 minuten switcht van baan! Ik ben me hier meer in gaan verdiepen, over na gaan denken en ik ben behoorlijk aan het denken gezet.
Deels ligt het aan mij in stand houdende ‘verantwoordelijkheid nemen voor het hele gezin’, maar daarnaast ligt het niet allemaal aan mij of de aard van het beestje. De maatschappij is de laatste jaren enorm veranderd. Bijvoorbeeld is de informatiestroom van nu vele malen meer geworden dan een aantal jaar geleden. Om de paar minuten checkt de gemiddelde mens zijn telefoon; de hele dag door komen er allerlei berichtjes binnen, via Social Media, notificaties van het nieuws of weerbericht, e-mails, whatsapps en er komt steeds meer bij. Het wordt steeds lastiger om je telefoon te laten liggen! En ik doe hieraan mee.. Het is zelfs zo erg dat ik een grijp- reflex heb ontwikkeld, het gaat bijna vanzelf (hier schaam ik me eigenlijk een beetje voor). Ik ben erachter dat ik hier heel onrustig van wordt. Al die informatie die dagelijks binnenkomt, naast al mijn banen en functies die er nog bij komen. Hoe kan het ook anders dat je het gevoel hebt nooit tot rust te komen.
Daarnaast heeft iedereen het tegenwoordig 'druk'. Vaak is het antwoord op de vraag 'hoe is het?', bij de meeste mensen 'druk'. Let maar eens op!Houden we het hiermee zelf misschien in stand? Waar zijn we dan zo druk mee? En daar ben ik over na gaan denken.
Het is zo makkelijk om te zeggen dat je het druk hebt, als je zelf druk doet. En hoe druk voel je jezelf, als je steeds blijft zeggen dat je het ‘druk’ hebt? Volgens mij is het ook kwestie van keuzes maken. Waar draait het nou echt om in je werk of in je privé-leven?
Ik zou me graag willen richten op dingen die écht belangrijk zijn in het leven, ipv de perfectionistische mopper- moeder te zijn die soms als een goudvis het laatste beetje zuurstof uit het water probeert te happen. Loslaten, genieten van mijn kop koffie - zonder tijdens de koffie na te denken over de acties die ik nog moet aflopen of me te laten afleiden door mijn telefoon-.
Laten we eens kijken wat er gebeurt als iedereen de vraag 'hoe is het' beantwoord met dat het 'goed' gaat en alles 'rustig' is, misschien helpen we elkaar daar een beetje mee? En zetten we een eerste stap door elkaar minder het gevoel te geven dat we allemaal 'druk' zijn.
Rust, Rustig, Rustigst…
Herken je dit gevoel helemaal? Dan heb ik een leuke boekentip: ‘Nooit meer te druk’ (een opgeruimd hoofd in een overvolle wereld) van Tony Crabbe.