Niet praten maar slaan?!
Op een school in Den Haag is een kleuterjuf in elkaar geslagen door een stel ouders. De juf dacht in gesprek te gaan met het ouderpaar maar de ouders bleken vooral hun vuisten te willen laten praten. Het kindje zat slechts een week op deze school en waarom de ouders zo boos waren is nog niet bekend op het moment dat ik deze blog schrijf. Maar maakt het werkelijk uit?
In veel reacties die ik lees op dit nare bericht wordt het gedrag van de ouders afgekeurd. Ik lees echter ook reacties die niet direct willen oordelen over het gedrag van de ouders maar op zoek gaan naar redenen die dit gedrag zouden kunnen verklaren. Zo zijn er mensen die roepen dat de leerkracht misschien wel iets vreselijks op haar kerfstok had. Want “wat zou jij doen als een juf aan je kind had gezeten?” Los van het feit dat het me verbaast dat mensen zulke bijzonder conclusies kunnen trekken uit dusdanig weinig informatie, vind ik het ook eng dat we steeds meer lijken te leven in een bepaalde “oog om oog, tand om tand” cultuur. Waarin het geoorloofd is om direct naar geweld te grijpen op het moment dat jouw (of je) dierbaren iets aangedaan wordt.
Ik geloof niet in deze aanpak. Ik geloof ook niet dat het slechts liefde is wat regeert, er is wel degelijk een hoop rottigheid op deze aardkloot. Maar lossen we die rottigheid op door te gaan voor een systeem waarin we voor eigen rechter mogen spelen wanneer we dat gepast achten? Ik denk dat het nooit te rechtvaardigen is om direct te grijpen naar geweld. Er zullen ongetwijfeld situaties zijn waarin het begrijpelijk is dat deze neiging ontstaat. Stel dat deze ouders inderdaad hadden gehoord dat de juf op welke wijze dan ook onverantwoord om was gegaan met hun kind. Als iemand mijn kind iets zou aandoen weet ik ook niet in hoeverre ik nog voor rede vatbaar ben. Misschien heb ik dan ook wel de behoefte fysiek te worden. Ik hoop echter dat ik dan door mensen in mijn omgeving tegen gehouden word voordat ik iets stoms doe. Voordat ik in gesprek ben gegaan om het hele verhaal te horen. Voordat ik me verlaag tot het niveau van degene waar ik zo boos op ben.
Zeker in het geval van kinderen. Stel dat dit kind is thuisgekomen en iets verteld heeft wat erop leek te wijzen dat de juf hem/haar iets heeft aangedaan. Moeten we dan niet eerst wederhoor toepassen? Want hoe lief ik kinderen ook vind, ze zijn zeker niet de meest betrouwbare getuige. Zo heeft mijn kind weleens in een supermarkt geroepen: “Auw mama, jij doet mij echt altijd pijn. Je mag me niet slaan.” Terwijl ik haar slechts bij mij wilde houden in een drukke rij en haar arm vast hield zodat ze niet weg zou lopen. Was toch behoorlijk ongemakkelijk (en pijnlijk) geweest als er op dat moment drie omstanders op mijn rug gesprongen waren want “het kindje zei dat haar moeder haar sloeg en dat is kindermishandeling.” Kinderen roepen nou eenmaal wel eens zaken die iets genuanceerder liggen dan zij zich uitdrukken.
Laten we met elkaar toch vooral blijven streven naar een samenleving waarin we blijven uitgaan van eerst praten. Eerst aandacht voor elkaars standpunten. Ik leerde vroeger al van mijn ouders: degene die in een gesprek/discussie zijn stem verheft heeft eigenlijk al verloren. Dit omdat je dan voelt dat je positie zwakker is en je het daardoor nodig hebt om je stem te verheffen (Noot voor mijn discussie partner thuis: Nee schat, wat ik doe is niet mijn stem verheffen tijdens onze discussies. Ik heb gewoon een luide stem.) Wat betekent het in dit licht dan als je direct het fysieke gevecht aangaat? Laten we proberen, in deze tijd waarin er al zoveel geweld is, toch vooral met elkaar te blijven praten en er op die manier uit te komen. Ook als dit lastig is, ook als je al denkt te weten dat die ander er heel anders in staat. Een klein beetje meer begrip en compassie brengen ons zoveel verder. Een betere wereld begint tenslotte bij jezelf.